Als je verdriet wilt verwerken, moet je beginnen met het te aanvaarden. Eerst wil je er van weglopen, ontkennen, niet geloven wat er gebeurt. Of je voelt boosheid op God en mensen. Je zoekt manieren om de situatie onder controle te krijgen of je hoopt dat je gebed het tij doet keren. Maar je bent machteloos en depressieve gevoelens verduisteren als donkere wolken de zon van het leven. Een wirwar van emoties komen en gaan. Ze overvallen je als een roversbende, die blijdschap en hoop uit je leven rooft. Soms vraag je je af of je nog wel normaal reageert en of je er ooit bovenop komt.
Laat mij je geruststellen: al die emotionele schommelingen zijn normaal. Al die wisselende emoties van eenzaamheid, angst, boosheid, depressie en wanhoop zijn normaal wanneer je een diep verdriet verwerkt. De moeite om je gedachten helder op een rij te houden, de vermoeidheid in je lichaam, je moeite om met mensen om te gaan en het gevoel alsof je gebed niet hoger reikt dan het plafond: het is allemaal normaal. Het zijn de signalen van een diep verdriet dat je onder ogen mag leren zien en dat je mag leren aanvaarden als een onderdeel van je leven.
Aanvaarden opent de deur naar hoop voor de toekomst. Als je de werkelijkheid onder ogen ziet en beseft dat God weet wat er zich bij jou vanbinnen afspeelt, zet je een eerste stap naar herstel. En Hij zegt: Kom maar met je verdriet. Verberg het niet. Kom maar. Ik ben er bij.
Jef De Vriese